Mountain Hardwear, het merk dat ook überalpinist Ueli Steck in de watten legt, helpt ons ook om deze trip mogelijk te maken. Onze garderobe is aangevuld met hele mooie en lichte kleding, handschoenen en rugzakken. Uiteraard zijn wij erg blij met deze ondersteuning.
Kijk voor deze mooie producten eens op www.mountainhardwear.eu.
Gistermiddag werd hier een flinke doos met klimmateriaal bezorgd. IJsschroeven, karabiners, hoofdlampjes en meer van dat fraais. De uitgebreide EHBO-kit hopen we niet te hoeven gebruiken. De voorbereidingen lopen op hun einde, nog een dikke week en dan zitten Wouter en ik in het vliegtuig naar Alaska!
Klimwinkel.nl, enorm bedankt voor jullie support!
Eind april 2013 ga ik samen met Wouter van Dijk terug naar Alaska. Het doel is het beklimmen van verschillende bergen via sneeuw-/ijsroutes in alpiene stijl. Beklimmingen kunnen meerdere dagen in beslag nemen. Onze uitvalsbasis is de Ruth Gorge, een deel van de enorme Ruth Gletscher. Hier staan bergen die wel 2000 meter boven de gletscher uitsteken. Dergelijke grote wanden zijn in de Alpen niet te vinden. De Ruth Gorge ligt in de schaduw van de Denali, de hoogste berg van Noord Amerika en door zijn noordelijke ligging de koudste berg ter wereld. In 2010 heb ik met Wouter de Denali beklommen.
Lees hier meer over op onze expeditiepagina.
Gisteren is het DSM Baancircuit begonnen, het moment van mijn eerste baanwedstrijd. Op het programma stond de 100 m en de 300 m. Omdat ik nog nooit aan sprintwedstrijden heb meegedaan, loop ik behoorlijk onwennig rond. Sprinten is een compleet andere discipline dan wegatletiek en daar moet ik even aan wennen. Werkelijk alles gaat anders.
De 100 m stond als eerste op het programma. Omdat ik geen verwachte eindtijd had opgegeven, werd ik ingedeeld in de eerste serie. Met 7 andere mannen maakte ik me op voor de race. Ongeduldig als ik ben stond ik als eerste in mijn korte broek bij het startblok, terwijl de anderen nog lekker hun warme trainingspakje aan hadden. Leermomentje… Maar goed, even later stonden we allemaal klaar en werd het tijd voor mijn allereerste sprint. Ik had een goeie start en was ook vlot op snelheid. Mijn eindtijd was 13,22 en werd daarmee tweede in mijn serie. Dit betekende een vierde plek bij de masters M30. Een dikke meevaller, want van te voren dacht ik echt dat ik laatste zou worden. Technisch rammelde er nog van alles aan, maar dat geeft me alleen maar een hoop ruimte om te verbeteren.
Een klein uur laten was het tijd om de 300 m te lopen. In de tussentijd is het wel zaak om warm te blijven, dus maar weer rondjes lopen en oefeningen doen. Ook bij deze race startte ik in de eerste serie. Na de start vond ik al vrij snel een lekker ritme en kon in een lekker tempo lopen. Toch voelde ik me niet helemaal fit, had al na 150 meter last van zware benen. Het tempo kon ik echter wel volhouden tot de finish zonder erg te verzuren. Ook bij deze serie werd ik tweede, in precies 42,00 seconden. In het klassement M30 werd ik derde. Een prima resultaat voor een eerste keer en een mooi uitgangspunt voor snellere tijden.
De weersvoorspellingen waren redelijk voor een week, maar de woensdag zou veruit de beste dag worden. Daar moesten we van profiteren. Het enige probleem was dat we pas dinsdagavond konden vertrekken…
Na de hele nacht door te hebben gereden, kwamen we om half 4 ’s ochtends aan in Argentière. We zetten de wekker op 7 uur en kropen nog even onze slaapzak in. De rugzakken hadden we thuis al ingepakt, dus we konden daarna snel vertrekken.
Om kwart over 8 gingen we met de kabelbaan naar de Aiguille du Midi en boven aangekomen klikten we onze ski’s onder. Nou ben ik geen natuurtalent op ski’s, zeker niet op mijn bergschoenen en met een rugzakje op. Maar na wat fraaie tuimelingen (en wat getier) kwamen we toch mooi op tijd aan bij de instap van Gabarrou-Albinoni en Modica-Noury. Er waren drie touwgroepen voor ons. Omdat er twee kozen voor Modica-Noury, besloten wij om Gabarrou-Albinoni in te stappen om zo minder last te hebben van vallend ijs.
De route begint met een 300 meter hoge sneeuwflank die we makkelijk konden soleren. De touwgroep voor ons zekerde een deel van deze helling uit, waardoor we toch vlak achter ze kwamen te zitten. Hierna volgen 5 stijle ijslengtes, die nergens moeilijk worden. In de tweede lengte moest ik van een ijsgeul rechts via een paar drytoolmoves naar een geul links klimmen. Dit waren de moeilijkste passen. De vierde stijle lengte is het mooist, deze is lekker smal en is iets technischer dan de rest. Daarna volgt nog een stukje stijl ijs en wat losse rotsneeuw naar de laatste standplaats. Het is gangbaar om hier te beginnen met abseilen, wat wij ook deden.
Het abseilen viel ging zonder problemen, alleen het aantal abseils viel ons wat tegen. Beneden aangekomen bleek ons water bevroren (duh, het was -15…). Tijd om de ski’s weer onder te klikken en te beginnen aan de lange glijpartij terug naar Chamonix. Het was voor mij de eerste keer dat ik de Vallee Blanche afskiedde/tuimelde/vloekte. Misschien volgende keer toch maar skischoenen mee…
De volgende ochtend begon het te sneeuwen, hard te sneeuwen. Dit betekende het einde van deze klimtrip. Korter dan gehoopt, maar we hebben enorm genoten van deze mooie beklimming. En dan nu verder met de voorbereidingen voor onze trip naar Alaska eind april :-)
