Mont Blanc – Innominata (IV D+, 4810 m)

Courmayeur – 17 augustus 2016

Mont Blanc – Innominata

In 2004 stond ik voor het eerst op de top van de Mont Blanc. Het was een lange en vooral erg koude en winderige beklimming geweest via de Trois Monts Route. Op de top waren we een poosje alleen, tot er nog 2 jongens aankwamen van de andere kant. Zij hadden de Mont Blanc beklommen via de “Innominata”. Die naam klonk erg mystiek en thuis ben ik die toen gaan opzoeken. Een van de mooiste graatroutes van de Alpen door de zuidwand van de Mont Blanc vanuit het dal met rotspassages en messcherpe graten. Vanaf dat moment stond de Innominata op mijn to-do-list.

Afgelopen week vertrok ik met Martin naar Courmayeur. Ons plan om de Walkerpijler op de Grandes Jorasses te klimmen ging niet door, door de recente sneeuwval. Samen hadden we een nieuw plan gesmeed, wat zeker net zo mooi was. Eerst de Pilier Rouge du Brouillard klimmen en daarna de Innominata. Eindelijk!

Monzinohut en Ecclesbivak

De eerste dag hebben we in een kleine 2,5 uur naar de Monzinohut gelopen. Vanuit het dal kun je hem al duidelijk zien liggen op een groot rotseiland. Het laatste deel van de route gaat via een klettersteig. Lekker met bijna 20 kg op je rug…

De tweede dag stond in het teken van het bereiken van het Ecclesbivak. Vanuit de hut is dit tussen de 4 en 5 uur lopen. Het eerste deel gaat over een aardig pad en daarna door wat puin. Het tweede deel gaat over de Brouillardgletsjer en die ziet er fantastisch uit. Het spoor slingerde zich tussen grote spleten en seracs door. Puur genieten!

Op Pointe Eccles vind je twee bivakhutjes. Omdat we bij de onderste al mensen hadden gezien, kozen we gelijk voor het bovenste bivak. Een goeie keus bleek later, we hebben beide nachten het bivak voor onszelf gehad.

Pilier Rouge du Brouillard – Bonatti-Oggione

Na een onrustige nacht stonden we niet al te vroeg op. Het doel was de Bonatti-Oggione op de Pilier Rouge du Brouilard, op nog geen uur afstand van het bivak. We daalden af naar de gletsjer en liepen richting de pijler. Al snel werd ons de weg afgesneden door een enorme gletsjerspleet die over de hele breedte van de gletsjer liep. Je kon alleen via een abseil van ongeveer 8 meter beneden komen. Gelukkig heeft iemand daar een vast touw opgehangen, dus konden we wel weer terugkomen bij het bivak.

Het klimmen op de pijler bleek fantastisch te zijn op het beroemde rode graniet. Helaas was het na de zesde touwlengte volledig dichtgetrokken en hing er onweer in de lucht. Zonder er veel woorden aan vuil te maken besloten we om af te dalen. Zonder problemen kwamen we weer terug bij het bivak en de rest van de dag besteedden we aan rusten, drinken en eten.

Mont Blanc – Innominata

Om het steenslaggevaarlijke couloir halverwege op tijd te kunnen oversteken, hadden we de wekker op 3 uur gezet en konden we even voor 4 uur vertrekken.

De maan zorgde voor een mooi schouwspel. Eerst daalden we weer af naar de gletsjer en daarna rechts omhoog naar Col Eccles. Hoppa, hier hadden we de eerste messcherpe graat al te pakken! Dan wat eenvoudige klauterij naar wat wij de sleutelpassage vonden. In de topo staat een rotspassage genoemd met een waardering van 5b. Normaal gesproken klim je dat op 1 arm en 1 been nog wel. Maar deze nacht hadden we er beiden erg veel moeite mee. Was het de duisternis, de zware rugzak, de hoogte, de D-schoenen, het vertikale, de kou aan onze blote handen of misschien alles bij elkaar? Het kostte ons in ieder geval meer moeite om boven te komen dan ons lief was.

Dan even aan de Peutereykant klimmen om daarna via een soort gat weer terug te komen aan de Brouillardkant. Hier kwam juist de zon op en dat zorgde voor een waanzinnig schouwspel.

Na afwisselend rotspassages en sneeuwgraatjes te hebben geklommen, kwamen we bij het couloir aan. Het was gelukkig nog zo koud dat er geen steenslag was. Zo snel mogelijk klom ik naar de overkant en dook daar het sneeuwcouloir in dat uiteindelijk naar de Brouillardgraat leidt.

Eenmaal op de Brouillardgraat aangekomen bleek er een lekker fris windje te waaien. Regelmatig moesten we onze bewegingen timen op de wind om niet om te vallen. Nog een paar rotspassage’s voorbij en daar kwam dan eindelijk de top van de Mont Blanc in zicht. Twaalf jaar na mijn eerste kennismaking met de Innominata heb ik deze droom dan eindelijk kunnen verwezenlijken!

Afdaling

De afdaling bleek ook nog een paar gemene streken te bevatten. Ten eerste was het natuurlijk flink gaan waaien, maar af en toe zaten we vol in de wolken. Hierdoor was het zicht soms maar 20 meter. Vooral na de abseils vanaf de col van de Mont Maudit zaten we een tijd lang in een white out. Het spoor waren we tijdens het abseilen kwijt geraakt, maar dat kon ik na 10 minuten dwalen gelukkig weer terugvinden. Hier was het spoor inmiddels zo groot dat we het ook niet meer konden kwijtraken. Toen de wolk uiteindelijk weer weggetrokken was zagen we pas voor het eerst de enorme seracs van de Maudit waar we op dat moment onderdoor liepen.

Tijdens de afdaling hebben we de volledige alpiene weerservaring gehad, nl. hagel, sneeuw, wind, koude en zelfs nog een klap onweer. Gelukkig zette dat niet door en bereikten we veilig de Cosmiqueshut. Een waanzinnige ervaring rijker!