Grandes Jorasses – Hypercouloir (IV 5+)
Geen categorie
IJsklimmen in Cogne
Afgelopen week had ik de mogelijkheid om 3 dagen te gaan ijsklimmen in Cogne (Italië). Ik had afgesproken met Martin en Bernd. Zij waren al in Cogne en hadden er al een paar klimdagen opzitten. Toen ik ’s avonds was aangekomen, maakten we snel een plan voor de volgende dag. We hadden onze zinnen gezet op Hard Ice Direct. Een zesde graads route waarvan Martin en ik vorig jaar de eerste twee lengtes had geklommen. Nu wilden we hem verder uitklimmen.
Hard Ice Direct (WI6, 200 m)
De route bleek nog net zo mooi te zijn als de vorige keer. De eerste lengte is een mooie afwisselende lengte. Je zigzagt flink heen en weer en achter grote bloemkoolachtige ijsformaties langs. De tweede lengte is de moeilijkste, de vrijstaande pilaar. Hij was nu continuër dan vorig jaar, zeker 20 meter verticaal ijs en nog een stuk net niet verticaal. Daarna volgen nog een paar lengtes tot maximaal 85 graden. Tijdens het abseilen langs de pilaar heb ik nog wat foto’s kunnen maken van iemand die daar aan het voorklimmen was. Vorig jaar was dit nog ons afsluitende project, nu een inklimmer.
Stella Artice (WI5, 210 m)
De volgende dag ging de wekker weer vroeg. Zo hoopten we als eerste op de parkeerplaats in Lillaz te staan voor een beklimming van Stella Artice. Ook van deze route had ik vorig jaar al de eerste twee lengtes geklommen en ook nu wilden we hem weer helemaal uitklimmen. Ons plan werkte en we stonden als eerste touwgroep onderaan de route. De eerste lengte was makkelijk klimmen en snel stonden we op de standplaats bij de vrijstaande pilaar. Deze bleek vooral onderin behoorlijk tricky te zijn, maar Martin loste alle moeilijkheden prima op. Wat een prachtige lengte is dat toch. Met de grootste moeilijkheden achter ons was het ontspannen verder klimmen tot aan de top van de waterval. Onder het genot van wat mooie verhalen van een lokale gids werden de laatste lengten geklommen.
Cold Couloir (WI4+, +600 m)
Onderaan Stella moest Martin wegduiken voor wat vallend ijs en daarbij schoot het in zijn rug. Een nacht later was het niks beter geworden en hij besloot dat het beter was als hij niet ging klimmen. En dus ging ik samen met Bernd op pad. We hadden het Cold Couloir op het oog, voor mij een nieuwe route. Het Cold Couloir is (de naam zegt het al) een couloir en heeft daardoor een heel andere uitstraling dan de meeste routes in Cogne. Het voelt wat alpiener aan. Het begint met 2 lange stijle lengtes, daarna wat sneeuw en makkelijk ijs, dan weer sneeuw en nog een paar stijle lengtes. Al met al een erg leuke toer die ik graag een keer tot aan de graat zou klimmen.
Matterhorn Noordwand – Schmid route (TD/V)
Jaren van dromen over de Matterhorn Noordwand zijn voorbij. Afgelopen weekend klom ik met Wouter de Schmid route door deze wand.
De Matterhorn staat bekend als een van de mooiste bergen ter wereld en herbergt een van de “drie grote noordwanden” van de Alpen. De andere twee zijn die van de Grandes Jorasses en de Eiger. De noordwand van Matterhorn is voor het eerst beklommen in 1931 (!) door de gebroeders Schmid. Ze gingen op de fiets van München naar Zermat om daarna in twee dagen deze route te openen. Nu ik zelf deze route heb geklommen, heb ik nog meer respect voor ze gekregen dan ik al had. Wat een prestatie!
Zelf hadden we de luxe van een auto, dus dat scheelde al een stuk. Wel kwamen wij helemaal uit Nederland en waren absoluut ongeacclimatiseerd. Met zijn hoogte van 4478 meter zouden we het dan ook absoluut niet makkelijk gaan krijgen.
Door de natte zomer zijn nu gunstige condities in de wand ontstaan. Er zit voldoende ijs in, al is het op veel plaatsen nog wel zo dun dan een ijsschroef er maar half in gaat. Standplaatsen maakten we regelmatig op twee half ingedraaide schroeven. Niemand klaagde er over, het wende snel.
Het eerste deel van de route, het grote ijsveld, viel ons eigenlijk nog best tegen. Het is flink stijl en ijziger dan verwacht. We hadden meer sneeuw verwacht waardoor we sneller zouden kunnen klimmen. Nu hebben we een groot gedeelte aan lopende zekering geklommen. Daarna volgde een traverse naar rechts en daarna weer recht omhoog naar het eerste stijle ijs. Dit ijs vormde de toegang tot het Schragcouloir, een 350 meter lange schuin oplopende geul gevuld met harde sneeuw en dun ijs. Wat volgt is een paar uur heel leuk klimmen en we zijn sneller dan verwacht aan het einde hiervan. Het is inmiddels twee uur in de middag geweest en we hebben tweederde van de beklimming onder ons. We traverseren een touwlengte naar rechts. We zien andere klimmers hiervandaan recht naar boven gaan, maar wij hadden een geheime tip gekregen om verder naar rechts te klimmen en daar omhoog te gaan. We traverseerden over dun ijs nog een stuk verder tot we onder het genoemde couloir stonden. Dit bleek een misser te zijn. In het couloir zat verticale sneeuw die niet viel af te zekeren. We besloten het couloir te laten voor wat het was en klommen weer schuin naar links omhoog. Toch maar achter de andere klimmers aan, die inmiddels uit het zicht waren verdwenen. We klommen een stijlere ijslengte en daarna een zeer luchtige traverse naar rechts. Voetje voor voetje opzij schuifelen, de ijsbijlen in rotsspleten geklemd, 800 meter lucht onder je voeten. Wat een prachtige plek! Hierna werd het terrein weer makkelijker en we kwamen op de Zmuttgraat uit. Deze volgden we naar de topgraat en om 20:45 uur stonden we in het donker op de top! Omdat het toch donker was en er een gemene koude wind waaide zijn we gelijk doorgegaan met de afdaling. De afdaling gaat via de Hornligraat, maar die viel nog vies tegen! In het donker kozen we te snel voor abseilen in plaats van afklimmen en tot twee keer toe moest ik een lengte weer terug omhoog klimmen omdat we fout zaten. Het kostte ons zes uur om de Solvayhut te bereiken op 4003 meter. Het was inmiddels 03:10 en we waren al langer dan 24 uur onderweg geweest. We waren moe en hadden dorst. We zakten voor de deur op de grond, staken de brander aan om wat sneeuw te smelten en vielen ondertussen in slaap. Na een bakje thee probeerden we in de hut te komen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Er lag binnen iemand voor de deur. We drukten door en keken binnen om ons heen. De Solvayhut heeft normaal ruimte voor 10 personen. Nu waren alle bedden vol, op de bank lag iemand, de vloer lag vol mensen en zelfs onder de tafel lag iemand. Wouter vond een plekje aan het voeteneind van een bed en ik duwde wat schoenen weg voor een plekje. Ik lag op twee ijsbijlen, maar dat interesseerde me niet. We waren binnen!
De volgende dag daalden we verder de Hornligraat af. We klommen nu met z’n vieren, want Niels bleek (samen met een Franse klimmaat) net als ons de noordwand te hebben geklommen. De laatste 600 meter gingen gelukkig een stuk vlotter en na 3,5 stonden we weer bij onze tent. Een ervaring rijker, maar een droom armer.
Matterhorn during the approach
Wouter climbing the first ice field
Climbing via cracks
Wouter starting the airy traverse
Looking down during the airy traverse
Exiting the Schragcouloir
Traversing
Climbing steep mixed terrain (less steep then it looks…)
NK Masters 2014
Zaterdag 14-06-2014
Vandaag stond voor mij op het NK Masters in Utrecht de 100m op het programma. Dit seizoen heb ik zo ongeveer elke wedstrijd iets sneller gelopen dan de vorige. Zou dat vandaag ook weer lukken? Vorige week liep ik in Groningen 12.70s.
Het weer is beter dan verwacht en het blijft droog. Er staat wel een windje, maar meestal binnen de toegestane 2m/s. Dus mocht ik een Nederlands record lopen, dan telt hij tenminste
Na een goeie warming up, de nodige rekoefeningen en plyometrische oefeningen, was het tijd om te verzamelen in de callroom (calltent…). Gezamenlijk liepen we naar de start en konden we de startblokken gereed maken. Op het moment dat ik in mijn startblok hurkte schoot er een beeld van afgelopen winter door mijn hoofd. Toen maakte ik op het NK Indoor een valse start. Dát mocht vandaag niet weer gebeuren. Pang! Dat was het startschot al en iets te traag kwam ik op gang. Kostbare honderdsten van een seconde, misschien wel meer, gingen verloren. Toch kwam ik goed op snelheid, maar iets klopte er niet in mijn loopstijl. Ik verwacht mijn buik aan te spannen en zo kreeg ik bij elke pas een klap op mijn onderrug. Tijdens het lopen merkte ik dat nog niet zo, maar na de finish merkte ik duidelijk pijn in mijn rug. De hele middag is de pijn gebleven en ook nu voel ik het goed. Hopelijk is dat morgen weer weggetrokken, want dan moet ik de 200m nog lopen.
Oh ja, mijn tijd Dat was 12.69s, dus 0.01s sneller dan vorige week en mijn snelste tijd tot nu toe dit seizoen. Tevreden? Ja, tevreden!
NK Masters – 100m
Zondag 15-06-2014
Gisteren heb ik tijdens de 100m flinke rugpijn ontwikkeld. Ik hoopte dat dat vandaag voor de 200m weggetrokken zou zijn, maar dat was helaas niet het geval. Een uur voor de start ging ik nog langs bij de fysio en die constateerde onderontwikkelde stabiliteitsspieren langs mijn ruggengraat. Spieren losmaken had geen zin, want alles zat al los. Het enige wat hij kon doen was mijn rug tapen. Dat gaf wel wat stabiliteit, al had ik nog steeds het gevoel elk moment door mijn rug te kunnen gaan. Niet echt een lekker gevoel kan ik je vertellen.
De 200m ging dan ook niet zo goed als ik hoopte. Met mijn tijd van 25.95 mag ik gezien de omstandigheden niet echt ontevreden zijn, maar toch ben ik er niet blij mee. Hopelijk snel in de herkansing.
NK Masters – 200m
Aiguille Verte – Naïa
South face of Aiguille Verte bathing in the sun light
Me climbing the steel ladders on the approach
Wouter taking in the views
Crossing snow fields on the way to the Charpoua hut
That’s me
Charpoua glacier, the hut is on the rock island
Gazing at the south face
#selfie
Hut life
An early start, romping up the glacier
The first easy pitches
Looking down the first easy pitches
Almost at the belay
The views are spectacular, the Grandes Jorasses in the back
Closing in on the steeper pitches, they were quite thin
Wouter on the first steep pitch
How nice is this for a couloir?
Close to the mixed finish of the couloir
On the Sans Nom Ridge in high winds!
After the first obstacles on the ridge it became easier and really scenic
Pretty narrow ridge traversing
Just before the last few gendarmes on the Sans Nom Ridge
Summit in white out conditions, it was bitterly cold and windy
We descended the Whymper Couloir (seen in the back) and slept in the Couvercle hut
A video of our ascent
NK Masters Indoor
Op 15 en 16 februari vond het NK Masters Indoor plaats in de mooie Omnisport in Apeldoorn. Zelf deed ik mee aan drie onderdelen, namelijk de 60m, de 60m horden en de 200 meter.
60m
De zaterdag begon met de series voor de 60m. De 9 deelnemers startten verdeeld over 2 series, ik mocht plaatsnemen in de tweede. Er waren 8 finaleplaatsen te vergeven, dus er hoefde maar 1 persoon af te vallen. Mijn doel was om niet die persoon te zijn. In mijn serie startten we met 5 personen. De starter wachtte erg lang met het startschot en ik wou zo graag. Een valse start! Balen. Weer opladen. Terug in het startblok. Nu blijven zitten tot ná het startschot. Gelukkig nu wel goed weg en ik eindigde als vierde. Mijn eerste doel was bereikt :-) Daarna was het zaak wat warm te blijven en weer wat korte versnellingen te lopen om scherp te zijn voor de finale.
Bij de finale wilde ik graag zonder valse start lopen, dus hield ik een beetje in. Jammer natuurlijk, want dat kost tijd. Ik kwam als laatste over de streep in een tijd die een paar honderdste boven mijn pr zit. Maar goed, je kunt niet elke dag een pr lopen toch?
60mH
Ongeveer anderhalf uur later moesten we ons opmaken voor de 60mH. Omdat we hier met slechts 7 deelnemers waren, hoefden we geen series te lopen. We stonden automatisch in de finale. Omdat ik nog maar een paar hordenwedstrijden heb gelopen (ik ben pas in november met horden begonnen) is het voor mij nog voornamelijk een kwestie van overleven. Tijden zijn niet belangrijk, het gaat om de wedstrijdervaring. Ik kwam niet echt lekker in mijn ritme en moest al snel de geplande 3-pas laten gaan en moest in een 4-pas verder. Dat is natuurlijk een stuk langzamer, maar je komt er wel mee over de streep. En uiteindelijk werd ik vijfde, dus zo slecht ging het ook weer niet.
200m
Op zondag werd de 200m gelopen. Hier waren 8 deelnemers en 6 plaatsen beschikbaar voor de finale. Er werden dus 2 series gelopen. Van elke serie gingen de eerste 2 door en van beide series dan nog de 2 tijdsnelsten. Dat werd mijn doel, de finale! In de serie startte ik in baan 3, best een gunstige baan. De bocht is nog niet heel stijl en ook niet extreem scherp. Wel is het erg wennen dat de bochten schuin zijn. Ik finishte als derde en mijn tijd was goed genoeg om door te gaan naar de finale. Yes, weer een doel bereikt!
In de finale moest ik in baan 6 lopen, de buitenste baan met de stijlste bochten. Als je in je startblok zit, dan rol je bijna om. Toch ging het goed. Ik liep lekker en technisch beter dan in mijn serie. Ik kwam als vijfde over de finish, dik tevreden!
Resultaten:
60m serie – 8,27s
60m finale – 8,15s (8e)
60mH finale – 10,57s (5e)
200m serie – 25,94s
200m finale – 25,86s (5e)
Italiaans ijs en cappuccino, een weekje klimmen in Cogne
In december werd ik benaderd door Martin Ophey, een klimmert die ik ken via Alpien+ (een project van de NKBV). We hadden daar goed contact, maar tot samen klimmen was het niet gekomen. Hij was op zoek naar een klimpartner voor wat grotere winterroutes in de Alpen en daar ben ik altijd snel voor te porren. Dus begin januari de auto volgeladen en richting het zuiden gereden. Alleen waren de weersomstandigheden niet goed voor alpiene ondernemingen. Te warm, geen ijs, teveel sneeuw, overal schortte er wel wat aan. Maar Martin had een goeie oplossing. De afgelopen jaren is hij, door dezelfde redenen, regelmatig gestrand in Cogne in Italië. Dit is een waar ijsklimparadijs. Tientallen watervallen smeken daar om beklommen te worden. En dit jaar helemaal, een aantal watervallen die zich zelden vormen, waren nu wel gevormd. Zelf was ik er pas 2 keer eerder geweest, dus voor mij viel er genoeg nieuws te ontdekken.
De eerste dag klommen we de überklassieker Tuborg (WI 4+/5) en E Tutto Relativo (WI 4). Leuke routes om er weer in te komen en te wennen aan het stijle ijs.
Martin in de eerste lengte van Tuborg
Ik in de tweede lengte van Tuborg
Martin in de tweede lengte van E Tutto Relativo
De volgende dag was het helaas te warm om veilig te kunnen klimmen. Deze dag hebben we gebruikt om wat mogelijke lijnen te inspecteren. Toen 10 meter achter ons een natte sneeuwlawine over het pad gleed wisten we dat we de juiste beslissing hadden genomen om een dag over te slaan…
Gelukkig ging het ’s nachts weer vriezen en ’s ochtends konden we zo A la mémoire du bouquetin (WI 5+) klimmen. Nou ja, de eerste lengte dan. Daarna werd het ijs ons te dun en zat niet meer vast aan de rotsen. Maar die eerste lengte was wel erg mooi, stijl en continue. Zo’n 25 meter 90 graden met daarna een grote scheur door de vrijstaande sigaar. WTF?! Martin? Ik dacht dat je een geintje maakte!
De eerste lengte van A la mémoire du bouquetin
Hier ontdek ik dat Martin géén geintje maakte…
Na deze mooie beklimming liepen we een stukje terug naar Stella Artice. Hiervan beklommen we soepel de eerste lengte en vonden een mooie beschutte standplaats achter de vrijstaande cigaar die de tweede lengte vormt. Het was echter niet echt koud en het water stroomde hard over de cigaar heen. Bovendien kwamen in de route naast ons 2 grote ijspegels van een paar honderd kilo naar beneden. Dit was voor het teken om weer ab te seilen en verder te gaan kijken naar een veiliger waterval. Die vonden we even verderop in Stalattit di Cristallo (WI 4+). Deze route bestaat uit 1 lengte van 35 meter en is nog best grappig. Nadat we hem alletwee hadden voorgeklommen was het voldoende voor de dag en besloten we de cappuccino in Cogne aan een vergelijkend warenonderzoek te onderwerpen.
Stella Artice
De eerste lengte van Stella Artice
Mooi klimmen op Stalatitte di Cristallo
Na de nodige spanning en inspanning van de laatste dagen besloten we om van de zondag een korte dag te maken. Ons oog was gevallen op Sentinel Ice (WI5) in Valnontey. Het bleek toch nog een stevige klim te zijn, maar wel weer erg mooi. De eerste lange lengte knipten we in twee kortere, dat leek ons logischer. Er is ook gewoon een standplaats halverwege die lengte aan de rechterkant. De laatste lengte is weer een vrijstaande pilaar, die deze keer onderaan erg dun was. Delicaat klimmen dus.
Martin geniet in Sentinel Ice
In een bar in Cogne hadden we gelezen dat Repentance Super (WI 6) was geklommen. Ondanks de omschrijving van de beklimmers (delicaat, bloemkoolijs) hadden we vrij snel de knoop doorgehakt om daar eens te gaan kijken en een poging te doen. Om zeker als eerste bij de route te zijn waren we extra vroeg opgestaan en in het donker zochten we onze weg door het dal naar Repentance. Onze strategie had gewerkt en we waren als eerste bij de waterval. Inmiddels was het licht geworden en konden we onze nekken pijnigen door heel ver omhoog te kijken. Wat een beest! En wat stijl! Behoorlijk onder de indruk bonden we ons in en begon Martin te klimmen. Delicaat was het zeker! Grote schoepen ijs, zoiets hadden we beiden nog nooit geklommen. Onzeker over de kwaliteit van het ijs, het lastige afzekeren en een niet ideale routekeuze zorgde ervoor dat Martin te laag al een standplaats in het ijs moest maken. Nadat ik naar hem toegeklommen was, zagen we onder ons al twee touwgroepen staan te trappelen om ook de route in te stappen. We vonden dat we niet zeker genoeg klommen en ook de druk van de touwgroepen onder ons, deed ons besluiten om af te dalen. Aan een goeie abalakov konden we abseilen. Eenmaal weer bij onze rugzakken aangekomen konden we goed zien hoe anderen zoiets aanpakten. Dit bleek een goede les te zijn en een volgende keer gaat het ons zeker lukken!
Repentance Super!
Even uitschudden
Delicaat klimmen op bloemkoolijs
Onder de indruk
Uiteraard vonden we het jammer dat we Repentance niet hadden uitgeklommen, maar we waren wel erg blij met alles wat we geleerd hadden. Nu hadden we nog 1 klimdag over, maar het ging sneeuwen. Een tweede kans op Repentance zat er dus niet in, maar we hadden nog wel een appeltje te schillen met Stella Artice. En dus liepen we dinsdag weer die kant op. De eerste lengte ging makkelijk en al snel stonden we weer onder de douche aan de voet van de sigaar. Het bleek erg lastig klimmen te zijn. Een klimmer voor ons had alle treden kapotgetrapt en zo werd het interessant klimmen.
Martin in de stijle lengte van Stella Artice (foto: Jon Bracey)
Omdat we er geen genoeg van konden krijgen, zijn we nog naar een klein gebiedje langs de weg tussen Cogne en Lillaz gereden en hebben daar nog een watervalletje van 25 meter geklommen.
Tot de dag ervoor trok ik netjes elke dag sportschoenen aan voordat ik achter het stuur van de auto kroop. Maar deze dag was ik het zat en had ik mijn D-schoenen aan. Dat reed eigenlijk best goed en ’s middags deed ik dat dus weer. Maar op de een of andere manier vond ik het lastiger rijden dan ’s ochtends. Toen we in Cogne uitstapten zag ik wat er aan de hand was, ik had mijn stijgijzers nog onder! Ik geloof dat het hoog tijd was om te stoppen… We waren eindelijk voldaan en konden we op weg naar een (drie) heerlijke pizza.
Horden, sprint en modder
Dit weekend stonden er twee wedstrijden op het programma. Gisteravond in het Galgenwaard in Utrecht 60 m en 60 m horden indoor en vandaag in Emmeloord de clubkampioenschappen modderstampen (cross) bij AV NOP in Emmeloord.
Rond 21 uur vrijdagavond stond de 60 mH gepland. Dus mooi op tijd inlopen in de regen, want binnen was daar geen ruimte voor. Na het inlopen naar binnen om te rekken en wat korte sprintjes te lopen. En om 21 uur melden bij de wedstrijdleiding om de serie-indeling te horen. Iederen moest bij elkaar blijven, met 60 man op een kluitje, om je serie af te wachten. Ik heb daar ongeveer drie kwartier koud en stijf staan worden voordat ik aan de beurt was. We kregen tijd om 1 startje te doen en daarna moesten we ons direct al gereed maken om te gaan lopen. Bizar, ik had slechts over 1 horde kunnen springen na zo lang stil gestaan te hebben. Nergens was een andere mogelijkheid om in te lopen voor de horden. Dit kon alleen maar een drama worden. En dat werd het ook. Ik kwam bij de tweede horde totaal verkeerd uit en liep er zo ongeveer dwars doorheen. Gefrustreerd duwde ik hem met mijn handen om en liep daarna toch maar de race uit. Omdat de snelheid natuurlijk totaal ontbrak kwam ik bij elke horde slecht uit en vlak voor de finish struikelde ik ook nog en kon ik nog net overeind blijven. Omdat ik “hands” had gemaakt werd ik natuurlijk gediskwalificeerd. Door deze ervaring met hordenlopen heb ik besloten niet meer in Utrecht te gaan lopen, zonde van de tijd en energie.
Daarna kon de 60 m gelopen worden. Die ging gelukkig een stuk beter. Je moet bij inschrijving een recente tijd opgeven, maar omdat dit mijn eerste 60 m moest worden, had ik natuurlijk nog geen tijd staan. Bij de inschrijving had ik 8,90 s opgegeven en ik finishte in een tijd van 8,28 s. Blij blij blij :-) Nu op naar een tijd onder de 8 seconden :-)
En vandaag (zaterdag) dus de clubkampioenschappen. Voor het eerst was er nu ook de mogelijkheid om de korte cross van 2000 m te lopen. Mooi voor mij, anders had ik niet meegedaan. Er was een leuk parcours uitgezet vanaf de atletiekbaan waar de nieuwe trainingsheuvel ook in was opgenomen. Ik had me (weer) voorgenomen om nu eens echt niet te hard te starten en dat is nog gelukt ook. De eerste ronde heb ik achter Marleen aangelopen en kon het tempo eigenlijk makkelijk volhouden. Bij het ingaan van de tweede ronde was het op voor Marleen en moest ze van het gas af. Alleen bleek toen Kevin te zijn aangehaakt en samen liepen we richting de finish, Kevin telkens een paar meter voor me. Aan het einde zat nog die trainingsheuvel en Kevin kon daar iets bij me weglopen. Ik hoopte hem nog met een flinke eindsprint terug te pakken, maar Kevin hoorde me en perste er zelf ook nog een goede sprint uit. Hij finishte 2 seconden voor me. Kevin werd zo knap tweede, na Joost. Zelf werd ik dus derde in een tijd van 7,31 min. Terugkijkend op een geslaagde wedstrijd konden we daarna in de kantine aanschuiven voor de nieuwjaarsborrel met bijbehorende heerlijke oliebollen. Het nieuwe jaar is goed begonnen!
O ja, en ook het vermelden waard: Jacolien is clubkampioen geworden! Gefeliciteerd Jacolien!
Mijn eerste hordenwedstrijd
Mijn laatste hardloopwedstrijd in 2013 was in de Ookmeerhal in Amsterdam. Een prachtige topsportlocatie waar een mooie 6-laans kunststofbaan ligt. Hier ben ik heengegaan om mijn eerste hordenwedstrijd te lopen. Mijn doelen waren ten eerste om zonder te vallen de race uit te lopen en daarna hopelijk onder de 10 seconden te finishen. Mensen die wel eens horden hebben gelopen, weten hoe lastig dit onderdeel is. En ik ben er net een paar weken geleden mee gestart…
In eerste instantie was ik ingedeeld bij de senioren, waar de horden op 1,07 m hoogte staan. Bij de M35+ horen ze op 99 cm te staan. Ik moest lullen als Brugman om bij de JA mee te kunnen lopen, daar staan de horden namelijk ook op die hoogte. Gelukkig ging men daar vlak voor de start nog mee akkoord en werd ik snel in een andere serie ingedeeld.
De race ging goed en beide doelen heb ik gehaald! Netjes over alle horden gesprongen, ik kon mijn ritme houden en kwam steeds goed uit voor de volgende horde. En in een tijd van 9,93 seconden. Hier was ik natuurlijk erg blij mee. En omdat we toch in Amsterdam waren, was dat een mooie gelegenheid om Klimhal Amsterdam weer eens te bezoeken. Echt een leuke hal met mooie routes!
Alaska – Ruth Gorge
Eind april 2013 ga ik samen met Wouter van Dijk terug naar Alaska. Het doel is het beklimmen van verschillende bergen via sneeuw-/ijsroutes in alpiene stijl. Beklimmingen kunnen meerdere dagen in beslag nemen. Onze uitvalsbasis is de Ruth Gorge, een deel van de enorme Ruth Gletscher. Hier staan bergen die wel 2000 meter boven de gletscher uitsteken. Dergelijke grote wanden zijn in de Alpen niet te vinden. De Ruth Gorge ligt in de schaduw van de Denali, de hoogste berg van Noord Amerika en door zijn noordelijke ligging de koudste berg ter wereld. In 2010 heb ik met Wouter de Denali beklommen.
Lees hier meer over op onze expeditiepagina.
