In december werd ik benaderd door Martin Ophey, een klimmert die ik ken via Alpien+ (een project van de NKBV). We hadden daar goed contact, maar tot samen klimmen was het niet gekomen. Hij was op zoek naar een klimpartner voor wat grotere winterroutes in de Alpen en daar ben ik altijd snel voor te porren. Dus begin januari de auto volgeladen en richting het zuiden gereden. Alleen waren de weersomstandigheden niet goed voor alpiene ondernemingen. Te warm, geen ijs, teveel sneeuw, overal schortte er wel wat aan. Maar Martin had een goeie oplossing. De afgelopen jaren is hij, door dezelfde redenen, regelmatig gestrand in Cogne in Italië. Dit is een waar ijsklimparadijs. Tientallen watervallen smeken daar om beklommen te worden. En dit jaar helemaal, een aantal watervallen die zich zelden vormen, waren nu wel gevormd. Zelf was ik er pas 2 keer eerder geweest, dus voor mij viel er genoeg nieuws te ontdekken.

De eerste dag klommen we de überklassieker Tuborg (WI 4+/5) en E Tutto Relativo (WI 4). Leuke routes om er weer in te komen en te wennen aan het stijle ijs.

Martin in de eerste lengte van Tuborg

Ik in de tweede lengte van Tuborg

Martin in de tweede lengte van E Tutto Relativo

De volgende dag was het helaas te warm om veilig te kunnen klimmen. Deze dag hebben we gebruikt om wat mogelijke lijnen te inspecteren. Toen 10 meter achter ons een natte sneeuwlawine over het pad gleed wisten we dat we de juiste beslissing hadden genomen om een dag over te slaan…

Gelukkig ging het ’s nachts weer vriezen en ’s ochtends konden we zo A la mémoire du bouquetin (WI 5+) klimmen. Nou ja, de eerste lengte dan. Daarna werd het ijs ons te dun en zat niet meer vast aan de rotsen. Maar die eerste lengte was wel erg mooi, stijl en continue. Zo’n 25 meter 90 graden met daarna een grote scheur door de vrijstaande sigaar. WTF?! Martin? Ik dacht dat je een geintje maakte!

De eerste lengte van A la mémoire du bouquetin

Hier ontdek ik dat Martin géén geintje maakte…

Na deze mooie beklimming liepen we een stukje terug naar Stella Artice. Hiervan beklommen we soepel de eerste lengte en vonden een mooie beschutte standplaats achter de vrijstaande cigaar die de tweede lengte vormt. Het was echter niet echt koud en het water stroomde hard over de cigaar heen. Bovendien kwamen in de route naast ons 2 grote ijspegels van een paar honderd kilo naar beneden. Dit was voor het teken om weer ab te seilen en verder te gaan kijken naar een veiliger waterval. Die vonden we even verderop in Stalattit di Cristallo (WI 4+). Deze route bestaat uit 1 lengte van 35 meter en is nog best grappig. Nadat we hem alletwee hadden voorgeklommen was het voldoende voor de dag en besloten we de cappuccino in Cogne aan een vergelijkend warenonderzoek te onderwerpen.

Stella Artice

De eerste lengte van Stella Artice

Mooi klimmen op Stalatitte di Cristallo

Na de nodige spanning en inspanning van de laatste dagen besloten we om van de zondag een korte dag te maken. Ons oog was gevallen op Sentinel Ice (WI5) in Valnontey. Het bleek toch nog een stevige klim te zijn, maar wel weer erg mooi. De eerste lange lengte knipten we in twee kortere, dat leek ons logischer. Er is ook gewoon een standplaats halverwege die lengte aan de rechterkant. De laatste lengte is weer een vrijstaande pilaar, die deze keer onderaan erg dun was. Delicaat klimmen dus.

Martin geniet in Sentinel Ice

In een bar in Cogne hadden we gelezen dat Repentance Super (WI 6) was geklommen. Ondanks de omschrijving van de beklimmers (delicaat, bloemkoolijs) hadden we vrij snel de knoop doorgehakt om daar eens te gaan kijken en een poging te doen. Om zeker als eerste bij de route te zijn waren we extra vroeg opgestaan en in het donker zochten we onze weg door het dal naar Repentance. Onze strategie had gewerkt en we waren als eerste bij de waterval. Inmiddels was het licht geworden en konden we onze nekken pijnigen door heel ver omhoog te kijken. Wat een beest! En wat stijl! Behoorlijk onder de indruk bonden we ons in en begon Martin te klimmen. Delicaat was het zeker! Grote schoepen ijs, zoiets hadden we beiden nog nooit geklommen. Onzeker over de kwaliteit van het ijs, het lastige afzekeren en een niet ideale routekeuze zorgde ervoor dat Martin te laag al een standplaats in het ijs moest maken. Nadat ik naar hem toegeklommen was, zagen we onder ons al twee touwgroepen staan te trappelen om ook de route in te stappen. We vonden dat we niet zeker genoeg klommen en ook de druk van de touwgroepen onder ons, deed ons besluiten om af te dalen. Aan een goeie abalakov konden we abseilen. Eenmaal weer bij onze rugzakken aangekomen konden we goed zien hoe anderen zoiets aanpakten. Dit bleek een goede les te zijn en een volgende keer gaat het ons zeker lukken!

Repentance Super!

Even uitschudden

Delicaat klimmen op bloemkoolijs

Onder de indruk

Uiteraard vonden we het jammer dat we Repentance niet hadden uitgeklommen, maar we waren wel erg blij met alles wat we geleerd hadden. Nu hadden we nog 1 klimdag over, maar het ging sneeuwen. Een tweede kans op Repentance zat er dus niet in, maar we hadden nog wel een appeltje te schillen met Stella Artice. En dus liepen we dinsdag weer die kant op. De eerste lengte ging makkelijk en al snel stonden we weer onder de douche aan de voet van de sigaar. Het bleek erg lastig klimmen te zijn. Een klimmer voor ons had alle treden kapotgetrapt en zo werd het interessant klimmen.

Martin in de stijle lengte van Stella Artice (foto: Jon Bracey)

Omdat we er geen genoeg van konden krijgen, zijn we nog naar een klein gebiedje langs de weg tussen Cogne en Lillaz gereden en hebben daar nog een watervalletje van 25 meter geklommen.

Tot de dag ervoor trok ik netjes elke dag sportschoenen aan voordat ik achter het stuur van de auto kroop. Maar deze dag was ik het zat en had ik mijn D-schoenen aan. Dat reed eigenlijk best goed en ’s middags deed ik dat dus weer. Maar op de een of andere manier vond ik het lastiger rijden dan ’s ochtends. Toen we in Cogne uitstapten zag ik wat er aan de hand was, ik had mijn stijgijzers nog onder! Ik geloof dat het hoog tijd was om te stoppen… We waren eindelijk voldaan en konden we op weg naar een (drie) heerlijke pizza.