Chamonix

La Tour Ronde – Gervasutti Couloir

La Tour Ronde (3792m) – Gervasutti Couloir 350 meter (II 4)

Chamonix – 10 juni 2022

De zon schijnt, het is warm. We hebben een keer puur geluk met het weer. Het is onze eerste dag hier en gisteren sneeuwde het nog. In de middag pakken we de kabelbaan naar de Aiguille du Midi en lopen het ijstunneltje uit. Anne is hier nog nooit geweest, ze glundert en kijkt haar ogen uit. Het ene moment sta je nog in Chamonix, een half uur later sta je op een sneeuwgraatje op 3800 meter met een afgrond van 1200 meter naast je. Dat doet iets met je. We lopen rustig het graatje af en staan niet veel later op de gletsjer.

Onze rugzakken zijn zwaar. We hebben eten voor twee dagen en een tent bij ons. We lopen langs de indrukwekkende oostwand van de Mont Blanc du Tacul naar de Combe de Maudit. In het begin zijn hier nog wat gletsjerspleten, maar niks lastigs. Even later wordt de gletsjer vlakker en snel vinden we een geschikte plek om de tent neer te zetten. We smelten sneeuw om te koken en genieten van een betoverende zonsondergang. Hier zie je geen sporen van de bewoonde wereld en onze telefoons hebben geen bereik.

Voor La Tour Ronde hoeven we niet vroeg op te staan. We ontbijten en wandelen rustig naar de randspleet onderaan het Gervasutti Couloir. Aan de linkerkant kan ik er eenvoudig langsklimmen en zeker ik Anne omhoog. Het is een mooi couloirtje en prima als een acclimatisatietocht. Het couloir eindigt op een smal sneeuwgraatje boven de noordwand. Je traverseert het bovenste deel van de noordwand en komt dan bij een rotsband uit. Deze volg je naar links, dan een stukje sneeuw omhoog en dan nog een paar meter rots naar de Madonna op de top. Hier viel mijn mond open van het uitzicht. Je kijkt recht uit op de zuidoostwand van de Mont Blanc, in breedbeeld! Zelden heb ik zoiets moois gezien.

We eten en drinken wat op de top, maken foto’s en kletsen met een paar jongens die net de noordwand beklommen hebben. Daarna dalen we af via de Ordinary Route. Zo zien we tijdens de afdaling nog een andere kant van de berg en dat is natuurlijk interessanter dan dezelfde weg naar beneden volgen. Het duurt wel wat langer, zeker ook omdat we op de gletsjer terug naar de tent vanwegen spleten met een ruime boog om La Tour Ronde heen moeten.

Van een afstand zien we onze tent plat liggen. We snappen niet wat er aan de hand kan zijn, maar hij ligt echt plat. Eenmaal terug bij de tent bleken de haringen door de warmte los te zijn gesmolten en een windvlaag deed de rest. Gelukkig is alles nog heel en zijn we niks kwijt.

Mont Blanc du Tacul – Chèré Couloir

Triangle du Tacul (3970m) – Chèré Couloir 350 meter (II 4)

Chamonix – 4 februari 2022

Nadat ik een aantal dagen met Sigurd in de Ecrins had geklommen leek het erop dat het weer in Chamonix beter zou worden. We besloten de gok te wagen en reden die kant op met het idee om het Chèré Couloir te gaan beklimmen. Hij heeft nog nooit een alpiene tour in de winter geklommen, dus dit zou een mooi toetje zijn.

Halverwege de middag kwamen we in Chamonix aan en gingen op onderzoek uit. Eerst naar het OHM om inzicht te krijgen in de huidige condities. Maar deze was gesloten en ging pas om 15 uur weer open. Dan door naar het kabelbaanstation om te informeren naar de vertrektijden. De laatste lift omhoog ging om 15 uur, het was inmiddels 14:30 uur. De eerste de volgende ochtend om 8:10 uur en de laatste naar beneden om 16:30. Volgens een medewerker zouden de condities op de gletsjer wel mee kunnen vallen, omdat het hard waaide tijdens de laatste sneeuwval en de gletjser zodoende redelijk schoongeblazen zou kunnen zijn.

Mooi op tijd

Het tijdschema voor de dag is strak. Daarom wilden we er zeker van zijn dat we de eerste lift zouden hebben en besloten we om er ruim op tijd bij te zijn. Dat lukte. Om 7:15 uur bleken we de eersten te zijn. Met een broodje en koffie to go in de hand was het prima wachten. De lift ging op tijd en om half 9 stonden we op 3800 meter in het ijstunneltje voor een klaphekje dat nog minder is dan die van de lokale supermarkt. Het graatje naar de Mer de Glace is in de winter voorzien van touwen en zo kun je snel en veilig afdalen. Op de gletsjer gingen we aan het touw, hoewel de spleten allemaal netjes dicht waren. De liftmedewerker bleek gelijk te hebben en we konden flink doorstappen.

Leuk klimmen

De randspleet bleek een eitje en Sigurd klom vlot de 45/50 graden stijle sneeuwflank naar de eerste standplaats. De condities in het couloir bleken echt perfect en het klimmen was leuk en afwisselend. Het enige vervelende was dat het erg koud was op de standplaatsen. Het was ongeveer -10 graden en regelmatig waaide het stevig. Een dikke donsjas tijdens het zekeren was een must. Na de stijle lengtes was het tijd om ab te seilen en niet lang later stonden we weer onder de randspleet. Snel wat eten en drinken en snel weer richting het kabelbaanstation. Als we doorlopen kunnen we de laatste lift nog halen en besparen we ons een vervelende nacht in het kabelbaanstation. De terugweg bleek zoals zo vaak weer zwaarder dan verwacht. Te weinig eten en te weinig drinken zorgde voor een laag energieniveau. Gelukkig waren we wel op tijd en hadden we nog 10 minuten over. Een half uur later waren we terug in Chamonix en konden we weer bijtanken.

Aiguille du Midi – Mallery Porter

22-02-2019 – Aiguille du Midi – Mallery Porter – 1000 m, AD+ (60°) – Klimpartner Martin Ophey

Zo’n 100 meter voorbij de mixed passage besloten we om te keren vanwege de harde wind. Later bleek dat vanaf dat moment ook de Midibaan werd stilgelegd en de rest van de dag de kabelbaan gesloten is gebleven.

Onze camping, aan de overkant zie je Aiguille Rouges

Aiguille du Midi noordwand – De Mallory Porter zit rechts en zigzagt naar de top

Er is niet veel wat mooier is dan een zonsondergang in de bergen

De aanloop naar de route ’s ochtends vroeg

Mont Blanc – Innominata

Mont Blanc – Innominata (IV D+, 4810 m)

Courmayeur – 17 augustus 2016

Mont Blanc – Innominata

In 2004 stond ik voor het eerst op de top van de Mont Blanc. Het was een lange en vooral erg koude en winderige beklimming geweest via de Trois Monts Route. Op de top waren we een poosje alleen, tot er nog 2 jongens aankwamen van de andere kant. Zij hadden de Mont Blanc beklommen via de “Innominata”. Die naam klonk erg mystiek en thuis ben ik die toen gaan opzoeken. Een van de mooiste graatroutes van de Alpen door de zuidwand van de Mont Blanc vanuit het dal met rotspassages en messcherpe graten. Vanaf dat moment stond de Innominata op mijn to-do-list.

Afgelopen week vertrok ik met Martin naar Courmayeur. Ons plan om de Walkerpijler op de Grandes Jorasses te klimmen ging niet door, door de recente sneeuwval. Samen hadden we een nieuw plan gesmeed, wat zeker net zo mooi was. Eerst de Pilier Rouge du Brouillard klimmen en daarna de Innominata. Eindelijk!

Monzinohut en Ecclesbivak

De eerste dag hebben we in een kleine 2,5 uur naar de Monzinohut gelopen. Vanuit het dal kun je hem al duidelijk zien liggen op een groot rotseiland. Het laatste deel van de route gaat via een klettersteig. Lekker met bijna 20 kg op je rug…

Monzinohut

De tweede dag stond in het teken van het bereiken van het Ecclesbivak. Vanuit de hut is dit tussen de 4 en 5 uur lopen. Het eerste deel gaat over een aardig pad en daarna door wat puin. Het tweede deel gaat over de Brouillardgletsjer en die ziet er fantastisch uit. Het spoor slingerde zich tussen grote spleten en seracs door. Puur genieten!

Brouillardgletsjer

Brouilardgletsjer

Op Pointe Eccles vind je twee bivakhutjes. Omdat we bij de onderste al mensen hadden gezien, kozen we gelijk voor het bovenste bivak. Een goeie keus bleek later, we hebben beide nachten het bivak voor onszelf gehad.

Brouilardgletsjer met het Ecclesbivak

Pilier Rouge du Brouillard – Bonatti-Oggione

Na een onrustige nacht stonden we niet al te vroeg op. Het doel was de Bonatti-Oggione op de Pilier Rouge du Brouilard, op nog geen uur afstand van het bivak. We daalden af naar de gletsjer en liepen richting de pijler. Al snel werd ons de weg afgesneden door een enorme gletsjerspleet die over de hele breedte van de gletsjer liep. Je kon alleen via een abseil van ongeveer 8 meter beneden komen. Gelukkig heeft iemand daar een vast touw opgehangen, dus konden we wel weer terugkomen bij het bivak.

Het klimmen op de pijler bleek fantastisch te zijn op het beroemde rode graniet. Helaas was het na de zesde touwlengte volledig dichtgetrokken en hing er onweer in de lucht. Zonder er veel woorden aan vuil te maken besloten we om af te dalen. Zonder problemen kwamen we weer terug bij het bivak en de rest van de dag besteedden we aan rusten, drinken en eten.

Pilier Rouge du Brouillard

Prusikken

Mont Blanc – Innominata

Om het steenslaggevaarlijke couloir halverwege op tijd te kunnen oversteken, hadden we de wekker op 3 uur gezet en konden we even voor 4 uur vertrekken.

Start van de dag

De maan zorgde voor een mooi schouwspel. Eerst daalden we weer af naar de gletsjer en daarna rechts omhoog naar Col Eccles. Hoppa, hier hadden we de eerste messcherpe graat al te pakken! Dan wat eenvoudige klauterij naar wat wij de sleutelpassage vonden. In de topo staat een rotspassage genoemd met een waardering van 5b. Normaal gesproken klim je dat op 1 arm en 1 been nog wel. Maar deze nacht hadden we er beiden erg veel moeite mee. Was het de duisternis, de zware rugzak, de hoogte, de D-schoenen, het vertikale, de kou aan onze blote handen of misschien alles bij elkaar? Het kostte ons in ieder geval meer moeite om boven te komen dan ons lief was.

Dan even aan de Peutereykant klimmen om daarna via een soort gat weer terug te komen aan de Brouillardkant. Hier kwam juist de zon op en dat zorgde voor een waanzinnig schouwspel.

Zonsopkomst

Een van de vele scherpe graatjes

Mooi mixed klimmen

Na afwisselend rotspassages en sneeuwgraatjes te hebben geklommen, kwamen we bij het couloir aan. Het was gelukkig nog zo koud dat er geen steenslag was. Zo snel mogelijk klom ik naar de overkant en dook daar het sneeuwcouloir in dat uiteindelijk naar de Brouillardgraat leidt.

Het steenslaggevaarlijke couloir

Uitklim van het couloir

Nog een eind te gaan

De Brouillardgraat komt in de buurt

Kuitenbijter

Eenmaal op de Brouillardgraat aangekomen bleek er een lekker fris windje te waaien. Regelmatig moesten we onze bewegingen timen op de wind om niet om te vallen. Nog een paar rotspassage’s voorbij en daar kwam dan eindelijk de top van de Mont Blanc in zicht. Twaalf jaar na mijn eerste kennismaking met de Innominata heb ik deze droom dan eindelijk kunnen verwezenlijken!

Summit!

Op de top met Martin

Afdaling

De afdaling bleek ook nog een paar gemene streken te bevatten. Ten eerste was het natuurlijk flink gaan waaien, maar af en toe zaten we vol in de wolken. Hierdoor was het zicht soms maar 20 meter. Vooral na de abseils vanaf de col van de Mont Maudit zaten we een tijd lang in een white out. Het spoor waren we tijdens het abseilen kwijt geraakt, maar dat kon ik na 10 minuten dwalen gelukkig weer terugvinden. Hier was het spoor inmiddels zo groot dat we het ook niet meer konden kwijtraken. Toen de wolk uiteindelijk weer weggetrokken was zagen we pas voor het eerst de enorme seracs van de Maudit waar we op dat moment onderdoor liepen.

De seracs van de Mont Maudit

Nog een keer omkijken dan

Tijdens de afdaling hebben we de volledige alpiene weerservaring gehad, nl. hagel, sneeuw, wind, koude en zelfs nog een klap onweer. Gelukkig zette dat niet door en bereikten we veilig de Cosmiqueshut. Een waanzinnige ervaring rijker!