Les Courtes – Voie des Autrichiens

Les Courtes – Voie des Autriciens (III 1, 3856 m)

Argentiëre – 22 maart 2016

Les Courtes – Voie des Autriciens

Samen met Martin ben ik onderweg naar Chamonix. Er is niet veel in conditie, maar de Oostenrijkse route op de Courtes schijnt er goed bij te liggen. Leuk, want die wordt niet vaak geklommen. Bijna altijd wordt zijn bekendere buurman, de Zwitserse route geklommen. We besluiten het er op te wagen en nemen ’s middags de kabelbaan naar de Grand Montets (3275 m). Het plan is om daar de nacht door te brengen en’s ochtends vroeg te vertrekken naar “onze” route. We hebben slaapzakken en een brander mee, maar geen tent. De medewerker van het kabelbaanstation die de boel af moet sluiten, stuurt ons echter resoluut weg. Er mag niet binnen geslapen worden! Dit is best vervelend. Niet het buiten slapen, dat lukt wel. Maar we wilden graag al die extra spullen de volgende ochtend met de baan mee naar beneden laten nemen. Dat plan lijkt even in het water te vallen. Gelukkig raken we buiten aan de praat met twee mannen van de pistedienst en die vonden dat we, als alpinisten, natuurlijk binnen moesten kunnen slapen. Een van hen regelde het direct en een half uur later werd de deur van het damestoilet voor ons van het slot gehaald en konden we heerlijk verwarmd liggen. Ook de terugreis van ons materiaal was geregeld.

Slapen op het damestoilet!

Na een redelijke nacht ging om 4:45 de wekker. Eerst koffie! Dan spullen inpakken, eten en naar buiten. Om 6 uur bonden we de ski’s onder voor de afdaling naar de gletscher. Twee uur later staan we onder de noordwand van Les Courtes. Hier laten we de ski’s achter en hangen het klimmateriaal aan onze gordels. Eerst nog 200 meter omhoog naar de randspleet. Die was niet moeilijk over te steken, maar omdat de sneeuw weinig houvast gaf moest je wel even opletten. Daarna ging het eenvoudig over goede firn omhoog. Doordat de route door de wand grofweg een grote S-vorm maakt is de route erg gevarieerd. Een paar mixedpassage’s maken het klimmen leuk. Na een kleine 6 uur klimmen staan we op de top. Het uitzicht is geweldig! Het is stralend weer en we kunnen voor ons gevoel de hele Alpenkam overzien. We genieten 10 minuten van het uitzicht en eten en drinken wat.

Een monster

De afdaling gaat over de NNO-wand van Les Courtes. Om hier te komen moeten we vanaf de top eerst 50 meter over een luchtig graatje lopen. Dan begint het afklimmen. Eerst steil, maar verder naar beneden wordt het steeds iets minder steil. De sneeuw is echter wel zo hard dat we met het gezicht naar de wand moeten blijven afklimmen. De randspleet blijkt een monster te zijn. Zo’n 40 meter boven de randspleet vinden we het enige materiaal in de hele route, een abseiltouwtje. Handig, zo komen we toch nog goed over de randspleet. Nu nog een half uur teruglopen naar de ski’s en even bijkomen. Vanaf hier was het nog 1,5 uur terugskiën naar de auto. Het laatste stuk met hoofdlampjes op. Om 8 uur ’s avonds waren we weer in de bewoonde wereld. Moe, voldaan en een prachtige top rijker.

Overnachten in het damestoilet

Aanloop naar de noordwand van Les Courtes

De noordwand van Les Courtes

Bijna bij de randspleet

Martin in een wat stijlere lengte

Blik vanuit de noordwand richting Argentière

Prima condities

Typisch noordwandterrein

Een stukje mixed klimmen

Even bijtanken. 100 punten voor de standplaats trouwens

Laatste stukje mixed klimmen

Traverse

En natuurlijk de verplichte topfoto

Uitzicht vanaf Les Courtes, links de Grandes Jorasses en daar achter de Mont Blanc

Dit artikel is ook verschenen op de website van Outdorado.nl

Eiger – Heckmair (poging)

Matterhorn Noordwand – Schmid route (TD/V)

Jaren van dromen over de Matterhorn Noordwand zijn voorbij. Afgelopen weekend klom ik met Wouter de Schmid route door deze wand.

De Matterhorn staat bekend als een van de mooiste bergen ter wereld en herbergt een van de “drie grote noordwanden” van de Alpen. De andere twee zijn die van de Grandes Jorasses en de Eiger. De noordwand van Matterhorn is voor het eerst beklommen in 1931 (!) door de gebroeders Schmid. Ze gingen op de fiets van München naar Zermat om daarna in twee dagen deze route te openen. Nu ik zelf deze route heb geklommen, heb ik nog meer respect voor ze gekregen dan ik al had. Wat een prestatie!

Zelf hadden we de luxe van een auto, dus dat scheelde al een stuk. Wel kwamen wij helemaal uit Nederland en waren absoluut ongeacclimatiseerd. Met zijn hoogte van 4478 meter zouden we het dan ook absoluut niet makkelijk gaan krijgen.

Door de natte zomer zijn nu gunstige condities in de wand ontstaan. Er zit voldoende ijs in, al is het op veel plaatsen nog wel zo dun dan een ijsschroef er maar half in gaat. Standplaatsen maakten we regelmatig op twee half ingedraaide schroeven. Niemand klaagde er over, het wende snel.

Het eerste deel van de route, het grote ijsveld, viel ons eigenlijk nog best tegen. Het is flink stijl en ijziger dan verwacht. We hadden meer sneeuw verwacht waardoor we sneller zouden kunnen klimmen. Nu hebben we een groot gedeelte aan lopende zekering geklommen. Daarna volgde een traverse naar rechts en daarna weer recht omhoog naar het eerste stijle ijs. Dit ijs vormde de toegang tot het Schragcouloir, een 350 meter lange schuin oplopende geul gevuld met harde sneeuw en dun ijs. Wat volgt is een paar uur heel leuk klimmen en we zijn sneller dan verwacht aan het einde hiervan. Het is inmiddels twee uur in de middag geweest en we hebben tweederde van de beklimming onder ons. We traverseren een touwlengte naar rechts. We zien andere klimmers hiervandaan recht naar boven gaan, maar wij hadden een geheime tip gekregen om verder naar rechts te klimmen en daar omhoog te gaan. We traverseerden over dun ijs nog een stuk verder tot we onder het genoemde couloir stonden. Dit bleek een misser te zijn. In het couloir zat verticale sneeuw die niet viel af te zekeren. We besloten het couloir te laten voor wat het was en klommen weer schuin naar links omhoog. Toch maar achter de andere klimmers aan, die inmiddels uit het zicht waren verdwenen. We klommen een stijlere ijslengte en daarna een zeer luchtige traverse naar rechts. Voetje voor voetje opzij schuifelen, de ijsbijlen in rotsspleten geklemd, 800 meter lucht onder je voeten. Wat een prachtige plek! Hierna werd het terrein weer makkelijker en we kwamen op de Zmuttgraat uit. Deze volgden we naar de topgraat en om 20:45 uur stonden we in het donker op de top! Omdat het toch donker was en er een gemene koude wind waaide zijn we gelijk doorgegaan met de afdaling. De afdaling gaat via de Hornligraat, maar die viel nog vies tegen! In het donker kozen we te snel voor abseilen in plaats van afklimmen en tot twee keer toe moest ik een lengte weer terug omhoog klimmen omdat we fout zaten. Het kostte ons zes uur om de Solvayhut te bereiken op 4003 meter. Het was inmiddels 03:10 en we waren al langer dan 24 uur onderweg geweest. We waren moe en hadden dorst. We zakten voor de deur op de grond, staken de brander aan om wat sneeuw te smelten en vielen ondertussen in slaap. Na een bakje thee probeerden we in de hut te komen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Er lag binnen iemand voor de deur. We drukten door en keken binnen om ons heen. De Solvayhut heeft normaal ruimte voor 10 personen. Nu waren alle bedden vol, op de bank lag iemand, de vloer lag vol mensen en zelfs onder de tafel lag iemand. Wouter vond een plekje aan het voeteneind van een bed en ik duwde wat schoenen weg voor een plekje. Ik lag op twee ijsbijlen, maar dat interesseerde me niet. We waren binnen!

De volgende dag daalden we verder de Hornligraat af. We klommen nu met z’n vieren, want Niels bleek (samen met een Franse klimmaat) net als ons de noordwand te hebben geklommen. De laatste 600 meter gingen gelukkig een stuk vlotter en na 3,5 stonden we weer bij onze tent. Een ervaring rijker, maar een droom armer.